Χημειοθεραπεία για καρκίνο μαστού

Η χημειοθεραπεία συνήθως δίνεται μετά το χειρουργείο (έναρξη το συντομότερο δυνατό, ιδανικά μετά από ένα μήνα από την επέμβαση), ενώ υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που προτιμούμε να τη χορηγούμε πριν την επέμβαση. Ρόλο επίσης έχει και σε περίπτωση επανεμφάνισης της νόσου μετά από χρόνια, είτε ως τοπική υποτροπή (στον μαστό, θωρακικό τοίχωμα ή μασχάλη) είτε ως απομακρυσμένη μετάσταση (πχ στο ήπαρ, πνεύμονες, οστά κα).

Σχεδόν πάντα δίνεται από μία φλέβα (ενδοφλέβια αγωγή) – περιφερική φλέβα ή από ένα port cath, συσκευή που εμφυτεύεται κάτω από το δέρμα και βοηθάει να μην καταστρέφονται οι περιφερικές φλέβες της γυναίκας.

Η θεραπεία χορηγείται σε κύκλους – σε τακτά χρονικά διαστήματα- δίνοντας στο οργανισμό την ευκαιρία να ανανήπτει πριν το νέο κύκλο. Συνήθως ο κύκλος επαναλαμβάνεται κάθε 2 με 3 εβδομάδες ενώ υπάρχουν και σχήματα εβδομαδιαία. Η συχνότητα και ο αριθμός των κύκλων θα καθορίσει και τη συνολική διάρκεια της θεραπείας (4, 6 ή και περισσότερους μήνες). Στις περισσότερες περιπτώσεις τα φάρμακα της χημειοθεραπείας δίνονται σε συνδυασμούς, καθώς με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουμε καλύτερα αποτελέσματα.

Επιπλοκές χημειοθεραπείας

Η χημειοθεραπεία σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα γιατί αυτά πολλαπλασιάζονται γρήγορα. Σκοτώνει όμως και όλα τα φυσιολογικά κύτταρα του οργανισμού που πολλαπλασιάζονται (ανανεώνονται) γρήγορα. Αυτά είναι τα κύτταρα στους θυλάκους των τριχών, τα κύτταρα του εντέρου,τα κύτταρα της στοματικής κοιλότητας και αιμοποιητικά κύτταρα στο μυελό των οστών. Έτσι καταστρέφοντας αυτά τα φυσιολογικά κύτταρα προκύπτουν και οι πιο συχνές παρενέργειες της θεραπείας:

Διάρροιες, ναυτία και έμετοι
Απώλεια τριχών (πλήρως αντιστρεπτή)
Στοματίτιδα
Ευπάθεια σε λοιμώξεις λόγω καταστολής του μυελού των οστών
Εξάντληση, αδυναμία

Άλλες επιπλοκές είναι :

Νευροπάθεια
Οστεοπόρωση
Διακοπή περιόδου
Αμηνόρροια
Καρδιακή βλάβη

Κάποιες από τις βλάβες αυτές είναι προσωρινές και τα όργανα επανέρχονται μετά το τέλος της θεραπείας (πχ η διάρροια, η απώλεια τριχών και η καταστολή του μυελού), ενώ άλλες είναι πιο μόνιμες ή παραμένουν για πάντα (πχ η καρδιοτοξική δράση και η αμηνόρροια).